கங்கா தேவியின் ஆசை! ஶ்ரீரங்க ரங்க நாதனின் பாதம் பணிந்தோம்!

 கலுவத்தை எடுத்து அதில் மருந்தைப் போட்டுப் பொடி செய்து கொண்டு தேனில் குழைக்க ஆரம்பித்தாள் மஞ்சரி. கூடவே வாய் தானாகப் புலம்ப ஆரம்பித்தது. தன் தாத்தா வெகுளியாய்ப் பேசக்கூடாது என்று சொன்னதாகவும், தான் தான் அதைக் கேட்காமல் இப்போது அவமானப் படுவதாயும், நஷ்டப்படுவதாயும் புலம்பினாள். ஓரிரு முறை திரும்பி ஓரக்கண்களால் தத்தனையும் பார்த்துக் கொண்டாள். மருந்து கலக்கும் நெடி அறை முழுவதும் பரவ தத்தன் யோசனையில் ஆழ்ந்தான். தான் உடல் ரீதியாகப் பலவீனமாய் இருப்பதை உணர்ந்து கொண்டிருந்தாலும் தனக்கு நேர்ந்தது என்னவென அவனுக்குப் புரியவில்லை. கை,கால்கள் குச்சியைப் போல் இருந்ததும் எழுந்திருக்கக் கூட முடியாமல் சக்தியற்றுத் தான் இருப்பதையும் உணர்ந்து கொண்டான். மஞ்சரிக்குக் கோபம் காரணமாக ஏற்பட்ட விரக்தியுடன் அவள் கலுவத்திலிருந்த மருந்தை ஓர் கிண்ணத்திற்கு மாற்றி தத்தனிடம் கொடுத்துக் குடிக்கச் சொன்னாள். அவனுடன் பேசும் மனோநிலையில் அவள் இல்லை என்பதையும் வெளிக்காட்டிக் கொண்டாள். தத்தன் அவளைப் பார்த்த வண்ணமே அந்த மருந்தை வாங்கிக் கொண்டான். அவள் கண்களின் ஆழத்தையும் அதில் தெரிந்த இனம் புரியாப் பாசத்துடன் கலந்த சோகத்தையும் பார்த்தவனுக்கு இந்த மனோநிலை ஆச்சரியத்தைக் கொடுத்தது. அப்போது அவளை வேறு யாரோ அழைக்கவே மஞ்சரி அங்கிருந்து ஓட்டமாய் ஓடினாள்.

இங்கே முள்வாய் நகரில்! கிரியாசக்திப் பண்டிதர் மேலும் சில நாட்கள் அங்கேயே தங்கிவிட்டார். புக்கராயர் குலத்தின் குரு என்னும் உரிமையில் அவர் எத்தனை நாட்கள் வேண்டுமானாலும் தங்கலாமே! க்ஷேத்திராடனத்திற்காக விஜயநகரத்தை விட்டுக் கிளம்பி இருந்தவர் இங்கே வந்ததும் இங்கேயே தங்கிவிட்டார்.  மேலும் எப்படியும் கம்பணர் முள்வாய் நகருக்கு வந்தே தீர வேண்டும் என்பதால் அவரை எதிர்பார்த்தும் அங்கே தங்கி இருந்தார்.  நல்ல மழைக்காலம்! ஐப்பசி மாதம் அடை மழை பொழியும் காலங்கள்! விண்ணில் எங்கெங்கும் மழை மேகங்கள் மூடிக் கிடந்தன. விரைவில் திரண்டு மழை கொட்டும் என எதிர்பார்க்கலாம் என்பது போல் இருந்த ஒரு மாலை நேரம். கங்காதேவி/கம்பணனின் மனைவி கிரியாசக்திப் பண்டிதர் தங்கி இருந்த மாளிகையினுள் நுழைந்தாள். அவள் கைகளில் பட்டுத்துணியால் மூடப்பட்டப் பல ஏட்டுச் சுவடிகள்! கிரியாசக்திப் பண்டிதர் மாலை வழிபாடுகளை முடித்துவிட்டுக் கொஞ்சம் ஓய்வில் இருக்கலாம் என இருந்த நேரம் அது.

கங்காதேவி உள்ளே நுழைந்ததும் பண்டிதர் இருந்த இடத்திற்கு வந்து அவரை நமஸ்கரித்துவிட்டுப் பின் அவர் சுட்டிக் காட்டிய ஓர் ஆசனத்தில் அமர்ந்தாள். பாணன் எழுதிய காதம்பரியில் பண்டிதரிடம் சில சந்தேகங்கள் கேட்டுத் தெளிவடைய வேண்டி வந்திருந்தாள். பாணருக்கு அக்காலத்தில் மிகவும் ரசிகர்கள் பலர் இருந்தனர். மேலும் அவர் மருத்துவம், பூமி சாஸ்திரம், வான சாத்திரம், ராஜாங்க சாத்திரம், புராண இதிகாசங்கள் பற்றிய ஆழ்ந்த அறிவு என அனைத்திலும் தேர்ந்தவராக இருந்தார். அதோடு மக்களின் பழக்க வழக்கங்கள், நம்பிக்கைகள் ஆகியவற்றிலும் அவருக்குத் தெளிந்த அறிவு இருந்தது. இலக்கியத்தில் அவரை மிஞ்ச யாரும் இல்லை என்னும்படி இலக்கியகர்த்தாவாக விளங்கி இருந்தார்.  கங்கா தேவி பண்டிதரைப் பார்த்து பாணரைப் பற்றிப் புகழ்ச்சியாகப் பேச ஆரம்பித்தாள்.

அன்றைக்குச் சுமார் ஐநூறுஆறு நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னிருந்த மக்கள்/ அரசாங்கம்/அது நடந்த விதம் என என்னென்ன உண்டோ அனைத்தையும் பாணர் தன் நூல்கள் மூலம் தெளிவாகத் தெரிவித்து விட்டார் எனவும் அதுவும் காதம்பரி ஒன்றின் மூலமே அனைத்தும் தெரிந்து கொள்ள முடிகிறது எனவும் மஹாராஹா ஹர்ஷர் வாழ்ந்த காலத்தைக் கூர்ந்து கவனித்து அப்போதிருந்த ராஜாங்க நடைமுறைகளைத் தெள்ளத் தெளிவாக எழுதி இருப்பதையும் எடுத்துக் கூறி இவற்றைப் படிக்கும் சமயங்களில் தானும் அந்தக் காலத்தில் வாழ்ந்த ஜனங்களிடையே வாழ்ந்த மாதிரியான உணர்வைப் பெறுவதாகவும் கூறினாள். ஆனால் பண்டிதரோ மென்மையாக அதை மறுத்தார். இளமை ததும்பிய கங்காதேவி தன் வயது, இளமை இவற்றின் காரணமாகவே சிங்காரம் நிறைந்த ஒரு காதல் காவியமான காதம்பரியைப் பாராட்டுவதாயும் இது வெறும் தோற்றம் எனவும் உடலுக்கும் மனதுக்கும் அறிவுக்கும் இது போதையைக் கொடுக்கும் எனவும் உடலுக்குப் போதை வேண்டி அருந்து மதுவைக் காட்டிலும் இது கொடியது எனவும் கூறினார்.

ஆனாலும் கங்காதேவி அவர் எழுதி இருக்கும் விதத்தைப் பாராட்டும் முறையாக மேலும் பேசினாள். சங்கிலித்தொடர் போன்ற நீண்ட வாக்கியங்களில் எழுதி இருப்பதை அவள் சுட்டிக்காட்டவும் பண்டிதர் அவற்றின் இடையே வந்திருக்கும் சிறு வாக்கியங்கள் இன்னமும் லளிதமாக அமைந்திருப்பதைக் காட்டினார். கங்காதேவி இதனாலேயே பாணரின் எழுத்தின் மேல் தனக்கு ஏற்பட்டிருக்கும் மோகத்தைப் பற்றியும் தான் அது வரையிலும் சுமார் 20 முறைகளுக்கும் மேல் காதம்பரியைப் படித்திருப்பதாகவும் ஒவ்வொரு தரமும் புதுமையாகத் தென்படுவதாயும் கூறினாள். அதைக் கேட்ட பண்டிதர் இதனால் தவறேதும் இல்லை எனவும் வடமொழி வார்த்தைகளில் கங்காதேவிக்கு ஆழ்ந்த ஞானம் ஏற்படும் என்றும் கூறினார். அதைக் கேட்ட கங்கா தேவி தனக்கும் இயன்றால் இப்படி ஒரு சரிதம் எழுத ஆவலாய் இருப்பதாய்க் கூறினாள். 

அதற்குப் பண்டிதர் பாணர் சரிதம் எழுதினார் எனில் அவருக்கு அது குறித்த ஞானம் நிறைய இருந்ததாகவும், அனுபவங்கள் அவருக்கு அதிகம் எனவும் குறிப்பிட்டார். மேலும் தொடர்ந்து அவரின் சிறு வயதிலேயே தாய் இறந்துவிட்டாள் எனவும் தந்தையும் அவருடைய பதின்ம வயதில் இறக்கவே அதன் பின்னர் பாணர் போகாத இடமில்லை எனவும் சுற்றாத இடம் இல்லை எனவும் அனைத்துத் தரப்பு மக்களிடமும் சிநேகிதம் வைத்துக் கொண்டதால் அவருக்குப் பரந்து பட்ட அறிவு ஏற்பட்டதாயும் கூறினார். அதன் பின்னரே திருந்தி மீண்டும் குடும்பத்திற்குள் வந்து ஹர்ஷரின் சரிதத்தை எழுதினதாகவும், அதன் பின்னர் காதம்பரியை எழுதியதாகவும் கூறினார். அவர் பட்ட அனுபவங்களின் துணை கொண்டே அவரால் இதெல்லாம் எழுதி முடிக்க முடிந்தது எனவும் கூறினார். மேலும் கங்காதேவியிடம் அத்தகைய அனுபவங்கள் உனக்கு இருக்கின்றனவா என்றும் கேட்க கங்காதேவி திகைத்தாள்.

பின்னர் தனக்கு சொந்த அனுபவம் இல்லை எனினும் கேள்வி ஞானம் இருப்பதாயும் அதுவும் ஓர் அனுபவம் தானே எனவும் கேட்டவள் தன் கணவர் தான் செல்லுமிடமெல்லாம் தன்னையும் அழைத்துச் செல்வதையும் சொன்னாள். இந்த யாத்திரைகளெல்லாம் கொடுக்கும் அனுபவம் போதாதா என்றும் கேட்டாள். பண்டிதர் சிரித்த வண்ணம், "சரிதான் கங்கா! பாணரைப் போல் அலைந்து திரிந்து அனுபவம் பெறாவிட்டாலும் உனக்கேற்பட்ட அனுபவங்களை வைத்தே உனக்குத் தெரிந்ததை நீயும் எழுது! உனக்கு என் ஆசிகள்!" என்றார்.