நமச்சிவாய வாழ்க! நாதன் தாள் வாழ்க! எல்லாம் வல்ல சித்தர்

அடுத்தவராய் நாம் காணப் போவது சித்தர்களில் முதல்வரான ஈசனே சித்தனாக வந்து திருவிளையாடல் புரிந்த கதை.  இது திருவிளையாடல் புராணத்திலும் வரும்.  அனைவரும் அறிந்த ஒன்றே ஆகும்.  எனினும் சுருக்கமாய் இங்கே பார்ப்போம்.  மதுரையை அப்போது அபிஷேஹ பாண்டியன் ஆண்டு வந்த காலம். ஒரு நாள் மதுரையின் வீதிகளில் நீண்ட சடாமுடியோடும், நெற்றியில் திருநீறும், நட்ட நடுவே குங்குமத் திலகமும், காதில் குண்டலங்களை அணிந்து கொண்டு, கழுத்தில் ஸ்படிக மாலையையும், மார்பில் பூணூலையும் தரித்துக் கொண்டு, புலித்தோலால் ஆன ஆடையை அணிந்த வண்ணம் யோகப் பட்டயத்தைக் கையில் ஏந்திய வண்ணம் வலத் தோளில் விபூதிப் பையையும் மாட்டிய வண்ணம் பொற்பிரமைக் கையில் எடுத்துக்கொண்டு ஒருவர் நடமாடினார்.  குழந்தைகளுக்கு விளையாட்டுக் காட்டினார்.  ஒரு நிமிடம் தெருவில் நிற்பார்.  அடுத்த நிமிடம் அங்கிருந்து மறைந்து தெருக்கோடியிலோ அல்லது கோபுர வாயிலிலோ காணப்படுவார்.  சில சமயம் அந்தரத்திலும் காணப்படுவார்.  சில சமயம் பூமிக்குக் கீழே இருக்கிறாரோ என்னும்படி காண்பார்.  அவரை மதுரையின் எல்லா வீதிகளிலும் ஒரே சமயத்தில் காண முடிந்தது.  இதோ இங்கே பார்த்தேன் என்பார்கள்.  பார்த்தால் அங்கேயும் இருப்பார்; இங்கேயும் இருப்பார்; எங்கேயும் இருப்பார்.

குழந்தை அழுதால் தூரே தெரியும் மலையை அருகே வரவழைப்பார். அருகிலுள்ள பொருளை தூரத்தே கொண்டுபோனார்.  குழந்தைகள் திடீரென வயது முதிர்ந்தவர்களாக, முதிர்ந்தவர்களோ குழந்தைகளானார்கள்.  மலடிக்குக் குழந்தை பிறக்கச் செய்தார். சிலர் வீட்டில் வலியப் போய் உலோகங்களைப் பொன்னாக்கிக் காட்டினார். பட்டப் பகலில் திடீரெனச் சூரியன் மறைந்து சந்திரன் தோன்றினான்.  இவ்விதம் திருவிளையாடல்களைப் புரிந்த வண்ணம் மதுரையின் தெருக்களில் அலைந்து திரிந்த மனிதரைப் பற்றிய தகவல் அபிஷேஹ பாண்டியனின் செவிகளில் போய் விழுந்தது.  அவரை அழைத்து வரச் சொல்லிக் காவலரை அனுப்ப, சித்தரின் திருவிளையாடல்களில் தாங்கள் வந்த காரியத்தையே மறந்து போய் நின்றனர் காவலாளிகள்.  மன்னன் பார்த்தான்.  அமைச்சர்களை அனுப்ப, அவர்களும் சித்தரைக் கண்டு வணங்கி மன்னனின் சபைக்கு எழுந்தருளுமாறு வேண்டினார்கள்.  சித்தரோ மன்னனால் தனக்கு ஆக வேண்டியது ஏதும் இல்லை எனக் கூறி அவைக்குச் செல்ல மறுத்தார்.  அமைச்சர்கள் தயங்கிய வண்ணம் மன்னனிடம் சென்று இதைக் கூற மன்னன் ஒரு கணம் யோசித்தான்.

வந்திருப்பவர் சாமானியரன்று என்ற உண்மை அவனுக்குப் புரிந்தது.  தானே நேரில் செல்ல எண்ணித் தன் பரிவாரங்களோடு கோயிலுக்கு வந்தான்.  சித்தருக்கு மன்னன் வரப் போகும் செய்தி தெரியாமலா இருக்கும்.  கோயிலில் சென்று சொக்கேசரின் கருவறைக்கு வடமேற்கு மூலையில் போய் அமர்ந்தார்.  அன்றைய தினம் பொங்கல் திருநாளாகவும் அமைந்திருந்தது.

கோயிலில் சித்தரை எங்கும் காணாமல் மன்னன் பிரகாரத்தை வலம் வந்தான்.  அப்போது வழியில் சித்தர் அமர்ந்திருப்பதைக் கண்டனர் மன்னனின் பரிவாரங்கள்.  மன்னர் வருவதால் வழியில் அமரக் கூடாது எனக் கூறி அவரை நகரச் சொல்ல அவரோ நகர மறுத்தார்.  அபிஷேஹ பாண்டியன் இவர் தாம் அந்தப் பெரியாராக இருத்தல் வேண்டும் எனப் புரிந்து கொண்டு, “தாங்கள் யார்?” என அவரை விசாரித்தான்.  அவரும் தம் நகர் காசியம்பதி என்றாலும் எல்லா ஊரும் அவர் ஊரே என்றும் எல்லா ஊரிலும் அவர் இருப்பதாயும் கூறிவிட்டுப் பற்றுதல்களே இல்லாத சிவனடியார்களே தமது சுற்றம் என்றும் கூறினார்.  தாம் சித்துகள் செய்வதில் “எல்லாம் வல்ல சித்தன்” எனவும் பெருமையோடு கூறிக் கொண்டார்.  மன்னனால் தமக்கு எந்தக் காரியமும் ஆகவேண்டியதில்லை எனவும் கூறினார்.  மன்னனுக்கு மனதில் அச்சமும், மரியாதையும் ஒருங்கே தோன்றியது.

எனினும் அவரைச் சோதிக்க எண்ணி அங்கே இருந்தவர்களில் ஒருவனின் கையில் இருந்த கரும்பை வாங்கிக்கொண்டு சித்தரை நெருங்கி அவரிடம் கொடுத்து, அங்கே இருந்த கல்யானையை அந்தக் கரும்பைச் சுவைத்துக் கடித்துச் சாப்பிட வைக்க வேண்டும் என்று கூறினான்.  அப்போது தான் அவரைத் தாம் சித்தராகவும், மதுரையம்பதியை ஆளும் சொக்கநாதராகவும் ஏற்க முடியும் என்றும் கூறினான்.  சித்தர் கலகலவெனச் சிரித்தார்.